Boer zoekt Vrouw 20 februari |
We gaan van start. Laten we deze week voor de verandering eerst eens naar Annemarie kijken. O, voor ik het vergeet: voor mensen die niet van satire houden, heb ik een advies: nu stoppen met lezen en overschakelen naar het eind van deze column. Speciaal voor u heb ik een kleine rijmelarij geschreven. Kom op, wegwezen! Het staat onderaan. Mooi. Dan zijn we nu onder elkaar. Maar goed, we hadden het over Annemarie. Annemarie, die ook deze aflevering weer vaak met wijd opengesperde ogen, nogal verwilderd de wereld in keek. Alsof iemand haar zojuist had ingefluisterd dat Adriaan in werkelijkheid een Russisch geheim agent is. Die Annemarie dus. Samen met Adriaan reisde ze af naar het zonnige Cyprus. En? Waaide daar de warme wind der verliefdheid? Niet echt. Ik zou zelfs willen zeggen: complete windstilte. Adriaan bleek bij het inchecken geen Engels te verstaan (“wat seg se nou, wat seg se nou?”), Adriaan hoefde geen knoflook, Adriaan hoefde geen olijven, Adriaan wist niet wat een aubergine was (Annemarie: “dat is een auberginekleurige vrucht.” Ah!) en Adriaan nam een mixed grill. Wie was hier nou eigenlijk de boer? Positiefdenkers noemen iemand als Adriaan: type ruwe bolster. Columnisten noemen zo iemand: een vreemde snaak. En het werd vreemder en vreemder: ze liepen voortdurend een kilometer uit elkaar, zaten gapend op terrassen en deden maar wat. Uit verveling probeerden ze een kudde geiten de dood in te jagen en kochten een ijsje bij een Pipo de Clown bus. Daarna gingen ze moedeloos op een vangrail zitten. ‘Nou, eh, ik ga pootje baden,’ zei Annemarie vrolijk, terwijl ze op die vangrail zaten. ‘Nou je gaoh maar,’ mompelde Adriaan binnensmonds en keek de andere kant op. ‘Zie je thuis de zon ook weleens ondergaan?’ probeerde Annemarie een andere keer. ‘Nooit. De zon gaat zonder mij ook wel onder,’ mokte Adriaan. Wat was er in hemelsnaam met hem gebeurd? Was hij afgewezen? Hoe het ook zij: de vonken spatten eraf. Uiteindelijk werd het zelfs de KRO teveel: ze stuurden Adriaan en Annemarie naar een strand met ondergaande zon. Ruisende zee erbij, romantischer kon het niet. Ze hadden zelfs een lokaal koppeltje ingehuurd, waarvan de man voordeed hoe je een vrouw kust. Het mocht niet baten. Adriaan en Annemarie gingen steentjes gooien en daarna naast elkaar zitten, met twee meter tussenruimte uiteraard. ‘Het was wel gezellig toch?’ probeerde Annemarie radeloos. Maar er kwam geen antwoord. Het enige dat Adriaan nog zei was: ‘Mooi, die zon,’ en trok een gezicht alsof hij per ongeluk op een kolonie zee-egels was gaan zitten, waarvan er al drie in zijn reet waren gekropen. Eén woord: schrijnend. Ik zeg: Annemarie, gooi die KGB-agent eruit. Eén belletje naar Harrie en deze man snel, heel snel vergeten. Frankie dan. Hij gaf skiles aan Anita. Vrolijk stapten ze samen de gondel uit, Frank gaf Anita een kusje (dat deed me goed, eindelijk wat affectie), en tussen de majesteitelijke bergen lag een prachtige skipiste, vol mensen op lange latten. ‘Dit is een skipiste,’ zei Frank. Goed dat je dit even zei Frank, dit zijn toch dingen waar anders lang onduidelijkheid over blijft bestaan. En verder? Tja. Alhoewel ze de hele uitzending de indruk maakten een docent-leerling verhouding te hebben, leken ze toch wel gelukkig met elkaar. Toen Anita echter uitgleed op de ski’s en niet meer overeind kon komen, kwam de ware Frank weer boven. Terwijl Anita bezig was haar complete onderkant uit te scheuren via een hele riedel ongewilde splits en spagaten, keek Frank toe. ‘Drie keer helpen, daarna moet je het zelf doen heb ik gezegd,’ zei Frank streng en hield zijn handen in zijn zak. Ik hoop toch zo dat op een dag zijn onderkant eens gegrepen wordt door de geitenmelkmachine. En dat Anita dan toekijkt en zegt: ‘Frankie, je bent nu een grote jongen, bevrijd jezelf maar. Nee, niet huilen nu, we zitten hier niet bij Boer zoekt Vrouw. Help jezelf liever snel uit de geitenmelkmachine, als je nog kindertjes wil.’ Even naar Gijsbert en Femke. Die zaten in Bergen, Noorwegen. Een pesterijtje van de KRO lijkt me, want in Bergen regent het volgens mijn Noorwegen-reisgids 300 dagen per jaar. Daar stuur je niemand voor zijn plezier heen. De weergoden waren echter met hen: het was droog. Ook het pesterijtje om Gijs in een kleine-porties-restaurant te laten dineren, mislukte. Hij loste het soepeltjes op door buiten op straat nog een enorme hotdog te nemen. Hulde Gijs, eat that KRO. Verder oogde het gezellig, al was het begin wat stroef omdat Gijs ook deze keer weer filosofisch begon te orakelen, over dat je overal op de wereld dezelfde sterren zag en zo. Toch wekte hij ook de meer aardse indruk dat hij Femke weleens even goed alle hoeken van het bed wilde laten zien. Ik bedoel: hij straalde een zekere gretigheid uit, die hij tegelijkertijd ook weer voortdurend in leek te houden. Dan kuste hij Femke, wilde duidelijk doorzetten, maar haakte dan uit een soort schrikkerige beleefdheid weer af. Ik zeg: dit komt uiteindelijk wel goed. Marcel dan. Eindelijk was dit dan de aflevering waarin we Marcel in een zwembroek te zien kregen. Vraag is: zaten we daar op te wachten. Antwoord is: in het geheel niet. Gelukkig verdween hij snel in een vat bubbelbier of zoiets. Erg gezond schijnbaar. Xenia kwam er ook nog bij zitten, in een vooroorlogs badpak van degelijke Poolse snit, dat ze van haar overgrootmoeder had geërfd. En daarmee was het feest compleet. Na het bad werden ze als een soort Bert en Ernie in een strobed gestopt. En verdomd: ze gingen nog een Bert en Ernie act opvoeren ook. ‘Ik ga slapen,’ zei Xenia en sloot haar ogen. Ik dacht even, nu gaat Marcel Ernie nadoen: ‘Xenia. Slaeep je al?’ Verder liet hun hele citytrip zich in één woord vangen: ‘Ongemakkelijk.’ Het leek wel of ze via een teletijdmachine het verleden in waren gereisd. Ze aten in plechtige eetzalen, hadden twee kamers (nou blaas de boel dan gelijk maar af zou ik zeggen) en op zeker moment (Xenia was op dat moment om onduidelijke redenen verkleed als actrice in een oorlogsfilm), kwam het hoge woord eruit: ze wilde niet. Ik kreeg het, mede door het stemmige muziekje dat inzette, zowaar even te doen met Marcel, maar toen ik hem later weer hoorde zeggen dat het gewoon allemaal tijd nodig had, dacht ik: het duurt waarschijnlijk nog een paar seizoenen Boer zoekt Vrouw, voor Marcel snapt dat hij een blauwtje heeft gelopen. Richard en Annemieke ten slotte, werden afgescheept met Schoorl. Nou ja, niks ten nadele van die prachtige duinen daar, maar toch. Om het toch nog een exotisch tintje te geven, reden ze wat rond op een stel driftig schijtende kamelen, wat een nogal onwerkelijk effect gaf. Richard was helemaal hoteldebotel, en in eigen woorden ‘niet te houen’. Bedenk je dan eens dat op zeker moment die camera’s van de KRO ook weer uitgaan. Dan verdwijnen Richard en Annemieke samen onder de wol en snel daarna begint Richard ‘Hannibal Lector’ (Silence of the Lambs) met zijn lange, grijpgrage vingers hijgend aan je te friemelen. Niets kan hem nog stoppen. Als je daar even over nadenkt, ben je blij dat deze column nu bijna afgelopen is. Annemieke meid, veel sterkte gewenst.
We sluiten af met het bovenaan al beloofde rijmpje:
Voor de serieuze Boer Zoekt Vrouw fanaat Oh serieuze boerfanaat Wat gaat de tijd toch snel Eén terugblik op de citytrip En dat was ’t zo’n beetje wel
Dan staat gij weer een vol jaar droog Moet afzien als een beest Pas bij ‘t eerste BZV journaal Voelt u: het is weer feest
Maar heft manmoedig nu het hoofd ’t Was allemaal voor de lol De uitzendingen èn mijn verhaal Niets meer dan wat gedol
(Met zijn allen nu, dit ten behoeve van de saamhorigheid:)
Want eens dan komt die nieuwe dag Gewist zijn alle traan’ Laat klinken nu ‘t bazuingeschal! De nieuwe Boer Zoekt Vrouw breekt aan! (bij deze laatste zin mag, overmand door emotie, gesnikt worden)
Dank u.
|