Heeft u enig idee hoe oud u gaat worden? Ik niet. Geen idee. U ook niet,

maar u doet uw best, toch? Als oplettend burger? Niet teveel vet.

Twee ons groenten en twee stuks fruit. Af en toe een balansdagje.

Nooit gerookt natuurlijk. Hooguit twee wijntjes per dag. Tenzij u de BOB

bent, dan drinkt u niets. En altijd netjes de gordel om in de auto.

Natuurlijk, ook achterin.

Hoe snel kan het gaan hè? Weet u nog, begin jaren ’80? Zondagmiddag naar

oma, u kent dat wel. Familie bij elkaar. Iedereen rookte. Ja, gewoon waar

de kleintjes bij waren. Raampjes dicht, alles blauw. Als je bij het weggaan

oma een afscheidskus wilde geven, moest je het mens op de tast zoeken.

Het lijkt wel of iedereen maar wat deed in die tijd. Kinderen fietsten rond

zonder helm. Kniebeschermers droegen ze niet en de elleboogbeschermer

moest nog uitgevonden worden. In de voorraadkast zocht men tevergeefs

naar een Guusje ter Horst Overlevingspakket. Autobanden waren autobanden,

of het nou zomer was of winter. Het woord ‘weeralarm’ zei niemand wat. Geen

mens had tafelhoekbeschermers in huis. En niemand gaf zijn geld uit uit aan

stopcontactbeschermers, dichtvallende-deurenbeschermers of veilige kinderzitjes.

Waar blijft de tijd?

Nee, dan nu. Nu zijn we zoveel beter bezig. En we zijn er nog niet hoor. Nee.

Er zijn nog genoeg risico’s uit te bannen. Vrijheid, die kent namelijk heel veel grenzen.

Maar betutteling en bangmakerij niet.

Asbest. Fijnstof. Fietsen zonder helm. Vogelgriep. Smeltende ijskappen.

Overstromingen. Verdachte pakketjes. Moslims. Antibiotica in kippenvlees.

Internetpedofielen. Hoogspanningsmasten. Straling van mobiele telefoons.

Loverboys. Transvet. Rood vlees. UMTS-masten. Verplichte rookmelders.

U ziet: er is nog ruim voldoende materiaal om ook de komende jaren te vullen

met betutteling en bangmakerij.

Uiteraard dient alles het hoogste doel: we zullen door alle goede zorgen ouder

en ouder worden. Superoud zullen we worden. Zodat we veilig en wel het

verpleeghuis in kunnen schuifelen met zijn allen. Lekker achter het rollatortje.

Luier om, wel zo veilig hè? ’s Ochtends gezamenlijk koffie drinken. Leuk,

met zo’n verpleegster die in je oor tettert of je d’r een koekje bij wil. Niet

teveel morsen hè meneer. Ja nee, u beeft nogal.

Als u het niet erg vindt: ik zou liever zelf kiezen welke levensrisico’s ik voor

lief neem, en welke niet. Want het leven duurt maar even en ik blijf graag zelf

de baas. De eindeloze, onstuitbare rij adviezen over mijn gezondheid, mijn

veiligheid en mijn leefomgeving, begint een beetje dempend te werken op mijn

levenslust. Het oerwoud aan betuttelende waarschuwingen begint mijn goede

humeur langzaamaan te overwoekeren zeg maar.

Laatst zag ik borden langs de snelweg:

‘Word geen slaaprijder!’

Nu bemoeien ze zich ook al met mijn dromenland! dacht ik hardop.

Het moet niet gekker worden. Ik heb nog wel een idee voor de allerlaatste campagne:

‘Word geen risicomijder.’