De dag begon nog goed: op een zonnige ochtend fietsten we opgewekt door Midden-Frankrijk, en passeerden een weide met stieren. Plotseling echter klonk een luid gekraak en gepiep: naast ons braken de drie stieren door hun prikkeldraadhek heen, en renden met ons mee. Waren ze mogelijk verschrikt door onze fietsen? Of door het roze/rode shirt van Aimée? Of was er nog iets anders aan de hand? Hoe het ook zij, wij fietsten op een weg die omhoog liep, en de stieren liepen in galop met ons mee, in het weiland ernaast. Gelukkig zat er nog wel een greppel tussen de weg en het weiland, maar helaas niet voor lang. Verderop hield de greppel op, en er kwam ook geen nieuw hek. Het weiland en de weg werden nu niet meer van elkaar gescheiden. We minderden vaart. Honderd meter verderop waren de stieren inmiddels de weg opgedraaid. Ze liepen het asfalt op, keerden zich om en posteerden zich dreigend tegenover ons, klaar om ons op de horens te nemen. Het leek ons zeer verstandig om te stoppen met fietsen en af te stappen. Er zat nog zo'n vijftig meter tussen ons en de stieren, die elke doorgang nu uiteraard versperden.

‘Eh, doe jij je shirt even uit,’ zei ik tegen Aimée, die letterlijk als rode lap fungeerde. Ze ontdeed zich snel van het shirt en had nu alleen nog een wit hemdje aan. De stieren bleven ons aanstaren. De snuivende kolossen hadden angstaanjagende horens op hun koppen.

  'Ze hebben angstaanjagende horens op hun koppen'

‘Als we door zo'n beest aangevallen worden, maken we geen schijn van kans,’ zei ik. ‘We moeten dus afstand houden. Als ze onze kant op komen, draaien we de fietsen om en scheuren terug. De weg loopt naar beneden, dus dan hebben we zo een flinke vaart.’ Aimée zei niets, maar haar ogen stonden angstig. Er volgde een impasse. Noch wij, noch de stieren bewogen. Hoeven schraapten op het asfalt, groene vlaaien van opwinding spatten uiteen op de weg. Ineens liepen de stieren een stukje onze kant uit. Onze hartslag liep nog wat verder op en we deinsden voorzichtig naar achteren met de fietsen in de hand. Terwijl we achteruit liepen, naderde van achter ons, vanuit onze rijrichting, een auto. De stieren raakten in paniek en sloegen op hol, de andere kant op, weg van ons. Opluchting. We fietsten een piepklein stukje in hun richting. Ik stelde voor aan Aimée om de auto als schild te gaan gebruiken. De auto op het midden van de weg, wij links ervan, de stieren aan de rechterkant van de weg. Konden we mooi met de auto als buffer, langs de stieren heen. ‘Pak desnoods de auto beet,’ zei ik tegen Aimée, ‘ga er aan hangen.’ Maar helaas, de vrouw in de auto was nog banger dan wij, reed niet verder en bleef achter ons staan. Weer volgde een minutenlange impasse. Ik inventariseerde de ontsnappingsroutes, maar daar was ik snel mee klaar. Langs de weg liepen heggen en muurtjes, dus ontsnappen was langs die kant niet mogelijk, noch voor ons, noch voor de stieren. Er was gewoon geen uitweg mogelijk.

We bleven - niet goed wetend wat te doen - op de fiets zitten. Eén voet aan de grond, klaar om indien nodig om te keren en weg te fietsen, zo hard we konden. De vraag: ‘fiets je een stier eruit met een bepakte fiets?’ had mij tot nu toe nog niet vaak uit de slaap gehouden, maar hij drong zich nu tamelijk nadrukkelijk op. Achter ons vormde zich een lange rij auto’s. Ook van de andere kant naderden intussen auto’s aan de achterzijde van de stieren, zodat de beesten zich steeds verder in het nauw gebracht zagen. Ze schoven langzaam, maar heel zeker op in onze richting, iedere keer een paar stappen. Dan stonden ze weer even stil. Sommige automobilisten achter ons werden zo ongeduldig, dat ze via de linkerweghelft langs de rij toeterend blik reden, waarna ze de oorzaak van de opstopping ontdekten en zich realiseerden in welke zeer onplezierige situatie ze zich hadden begeven. Omkeren was voor hen nu niet meer mogelijk, een paar duizend kilo stier op de auto krijgen wel. De stieren naderden ons steeds dichter. Voetje voor voetje bleven ze steeds iets opschuiven in onze richting. Na lange tijd wurmde een boer in een tractor zich door de lange rij auto’s achter ons. Een prof! flitste door me heen. Nu zou het snel voorbij zijn. Hij reed tot vlakbij de stieren, stapte uit en begon agressief tegen hen te schreeuwen. De dieren schrokken, en net op dat moment kwam er een knetterende motorfiets uit tegengestelde richting aan. De stieren zagen nu geen uitweg meer. Links stond een muur, rechts van de weg lag een villa met een keurig gazon, afgeschermd door heggetjes van een halve meter hoog. Plotseling gooiden de beesten hun kont in de lucht en schoten met een enorme paardensprong de heggetjes over, alledrie de tuin in, waar de bewoners tot voor kort op ligstoelen een boek hadden liggen lezen. Eén van de dieren belandde in een soort vijver, terwijl de anderen rondraasden in de tuin en jarenlange noeste tuinierarbeid om zeep hielpen.

Nog nooit fietsten we zo snel een dorp door en weer uit, achterna gezeten door een stoet auto's die net zo snel wegwilden als wij, bang als ze waren voor een stier op de motorkap. Pas tien minuten later, hijgend en zwetend, schroefden we ons tempo weer terug naar toeristentempo. In het dorp zal ongetwijfeld nog lange tijd tumult zijn geweest. 

In plaats van voorgoed genezen te zijn van het fietsen, maakte ik mezelf wijs dat dit juist een vuurproef was van een zodanige zwaarte, dat we nu wel klaar waren voor een lange fietstocht.

Hotel